Gubbandi gestir

Það er tómt í kotinu og frumburðurðinn er gáttaður á hljóðinu í húsinu. Það sést allt í einu í gólfið, en mér fannst fara því betur að hafa ferðatöskur út um allt. Stuttu áður höfðu gestirnir tekið leigubíl á horninu og kvatt borgina með bros á vör.

Það virtist hafa verið í gær sem að fjölskyldan frá Grindavíkurlandi (eins og heiðursgesturinn Helgi Hafsteinn kallaði bæinn sinn í þessari ferð) lenti í Stóra Eplinu til að skoða nýju heimkynni okkar. Borgin skartaði sínu fegursta á meðan á heimsókninni stóð og eins og sönnum New York búa óð ég um allar tryssur með þreyttu ferðalangana sem virtust sýna mér varkárni og kvörtuðu lítið. Þegar að fjölskyldufaðirinn frá sveitabænum Sílastöðum lagðist niður í fósturstellinguna í dótabúðinni á Times Square, lærði ég mína lexíu. Eftir nokkra daga var ég þó búin að sýna þeim Central Park, Hudson River Park, Bryant Park þar sem farið var á skauta, The History Museum, Sex and the City staði eins og Pastis og Magnolia Bakery, Friends húsið, Soho og Macy´s (þar sem að fjölskyldufaðirinn lagðist öðru sinni í fósturstellinguna og heimavinnandi húsmóðirin tapaði réttsvo gleðinni) og síðast en ekki síst Christopher Street þar sem að réttindabarátta samkynhneigðra í Bandaríkjunum byrjaði og íbúðina mína er að finna.

Ég horfi aftur á frumburðinn sem nú er farinn að venjast hljóðinu í húsinu. Ég flokka þvottinn sem virðist ætla að fylla í það minnsta fimm vélar, en svo virðist sem að gubbupest hafi gert vart við sig hjá ferðalöngunum en byrjaði þó hjá okkur heimamönnunum í ferðinni okkar um Vesturströndina.

Ferð, road trip frá San Diego til San Francisco sem vanalega er farin í blæjubíl með fólki sem er yfir 21 árs. Í þetta sinn var leigð mömmu-rútan Dodge Caravan, hún fyllt með þremur börnum, fjórum fullorðnum, töskum, bleyjum og barnastólum. Gisting var ýmist hjá vinum og vandamönnum eða hótel fyrir punkta mannsefnisins sem vinnur við að safna þeim. Téð mannsefni lá fyrstur í valnum, ásamt Margréti sem ældi nokkrum sinnum, tók svo uppáhalds meðalið sitt TUMS og varð góð. Magnús hafði drukkið óheyrilegt magn af viský kvöldinu áður og fékk því enga samúð samferðalanga sinna (og sérstaklega ekki kvenmannsefni síns) þegar að hann byrjaði gubbuna. Honum var sagt að girða í brók og koma okkur til Los Angeles eftir að hafa farið í dýragarðinn og eytt dýrmætum tíma með vinafólki frá háskólaárunum.

Í Los Angeles tóku Norðanmenn á móti okkur og sýndu okkur það sem að glamúr borgin hafði upp á að bjóða. Venice beach, Malibu, Santa Monica og svo mætti lengi telja. Eins og gefur að skilja voru Íslendingarnir æstastir í strönd, sand og sjó en enginn meira en Helgi Hafsteinn sem elti öldurnar og hljóp svo frá þeim tímunum saman.

Næsta fórnarlamb var undirrituð í Santa Barbara (borg sem sveitastrákurinn Jói elskar og mun flytja með fjölskylduna á efri árum) þar sem að annars yndislegi kvöldmaturinn á Svanga Kettinum skilaði sér í einu og öllu. Næstu nótt voru það svo Margrét aftur (en í þetta skipti virkaði töframeðalið ekki) og Óskar Fulvio. Þau ældu til skiptis um nóttina en Óskar hinn ungi hélt áfram fram eftir degi og fram á kvöld við komuna til San Francisco.

Gubbupestin setti því ótvírætt strik í reikninginn í San Francisco en ég náði að koma Jóa einu sinni enn í fósturstellinguna þegar að við skunduðum í gegnum mannmergðina í Fisherman's Wharf eftir að Óskar hafði ælt yfir mig alla út á miðri götu. Eftir góða 18 tíma af ælu hjá litla kút var okkur ekki farið að lítast á blikuna og kíktum með hann á spítalann, svona til öryggis þar sem að við áttum að mæta í flug 10 tímum seinna. Það var ákveðin upplifun að mæta á neyðarmóttöku í Bandaríkjunum, en hann fékk að fara inn strax og var búið að hlúa að honum á 45 mínútum. Það tók hins vegar einn og hálfan tíma að ganga frá pappírum!

Flugið til New York gekk vel, litli kútur ældi bara einu sinni á mig en um nóttina tóku Jói og Kamilla Kristín við.

Nú er búið að flokka þvottinn og gubbuhandklæðin frá litlu dömunni (sem gubbaði bara eins og hún hafði aldrei gert annað, ólíkt frænda sínum sem panikaði í hvert einasta skipti) komin í sértunnu. Skrýtið hvernig ummerki gestanna kalla fram innilegan söknuð hjá mér.

Ferðin sem vissulega var lituð af ælu inn á milli var ógleymanleg og fegurðin sem California hefur upp á að bjóða er endalaus! Næst mun þessi ferð vera farin í blæjubíl, kannski í Mustang með Helga Hafsteini...

Á meðan ég læt mig dreyma um allar strendurnar, góða matinn, reggí-tónlistarmanninn, dodge minivaninn, hitann, sólina, gubbusögurnar, fýlurnar og hlátursköstin legg ég frumburðinn í rúmið og býð góða nótt.

Hvirfilbylur 1-New York 0

Það er sunnudagur. Fólk er eitthvað órólegt í kringum okkur og vasaljósabirgðir borgarinnar fara óðum minnkandi. Svíinn trúir ekki stórýktum fréttum ljósvakans af yfirvofandi stormi. Yfirleitt er þetta peningaplott og brella til þess að fá fólk til þess að horfa á sjónvarp og kaupa meira. Þá hringir síminn. Fluginu hjá mannsefninu frestað í fyrramálið og þá eru góð ráð dýr. Stálráðstefnuna verður að komast á og því brugðið á það ráð að fara samdægurs á staðinn.

Eftir sit ég ein í kotinu með fjögurra mánaða gamlan soninn sem ekki virðist gera sér grein fyrir alvarleika málsins, ef einhver er. Fréttaflutningur af storminum eykst og borgarstjórinn væntanlegur á skjáinn innan skamms. Ég ákveð að bjalla heim á klakann, enda landsmenn þaulvanir stormum. Þar hafa menn ekki heyrt mikið um storminn og ég ákveð því að hlusta á Bloomberg vin minn -sem virðist alvarlegur í tali. Svæði A alls ekki langt frá íbúðinni góðu, aðeins nokkrir metrar skilja þessi svæði að. Í þann mund sem ég er farin að ímynda mér aðstæður eins og þær gerast verstar, með flæðandi glugga í rafmagnsleysi kemur símtal frá klakanum þar sem mér er sagt að koma mér frá Nýju Jórvík eins og skot. Sama hvað tautar og raular, sama hversu mikið ég þyrfti að borga.

Móðir Wisslers var tilbúin að taka okkur flóttamennina að sér og hófst þá leit að fari til Washington. Rútur hættar að ganga og síðasta flugið farið. Ég næ að kaupa mér lestarmiða með síðustu lestinni frá borginni, pakka því sem ég hef vit á að pakka, hleyp út í leit að leigubíl með barnið í annarri hendi og ferðatösku í hinni. Loks næ ég leigubíl og bruna að lestarstöðinni, finn "hliðið" mitt og sest niður. Lestin er troðfull og Óskar ákveður að hafa gaman alla leiðina með tilheyrandi öskri og látum sem hann er að gera tilraunir á þessa dagana.

Þremur tímum seinna erum við sótt á lestarstöðina í Washington, komin í öruggt skjól Sue og Johns -tilbúin að takast á við storminn saman. Og við biðum og biðum en fundum sem betur ekkert fyrir honum, smá íslenskt rok og rafmagið hélt allan tímann. Sömu sögu var ekki að segja um íbúðina okkar sem var án rafmagns út vikuna. Dvölin í Washington var yndisleg, alveg eins og að vera á hótel mömmu -og hvar er maður öruggari í látum móður náttúru en á herstöð með mönnum sem eru þjálfaðir í að komast af í svipuðum eða verri aðstæðum.

Í gær keyrðum við svo tilbaka til New York en þurftum að fara í gegnum Lincoln göngin þar sem að Holland göngin eru enn lokið almenningi. Á leiðinni keyrðum við í gegnum New Jersey sem var á köflum enn án rafmagns og fólk í neyðarskýlum. Herinn var að deila birgðum og bensínstöðvar voru lokaðar eða bensíni skammtað.

Núna erum við mæðginin mætt í litlu íbúðina okkar og bíðum næsta veðurofsa, sem ætti ekki að vera eins mikill og hvirfilbylurinn Sandy -en samt sem áður ætla ég að kaupa meira vatn og mat, og splæsa í vasaljós ef ske kynni að rafmagnið færi aftur af og eiga nóg af nammi, algerlega nauðsynlegt þegar að manni leiðist.

Vonandi verður allt svo komið í samt lag á föstudaginn en þá mæta Magga, Jói og börn í borgina góðu. Kosningar á morgun -sem betur fer, ég fer alveg að verða búin með þolinmæðiskvótann fyrir pólitískum auglýsingum. Ég er engu nær því sem frambjóðandinn ætlar að gera en ég veit sko alveg hvað mótframbjóðandinn ætlar að gera og það er alveg hræðilegt. Alls ekki kjósa hann, kjóstu frekar mig.

My name is Ólöf and I approve this message.